Абодва нашы героі займаліся любімай працай і гарэлі сваёй справай. А потым атрымалі паведамленне ад кіраўніцтва пра звальненне, чаму зараз толькі рады.
Слухайце і (ці) чытайце: калі вам складана чытаць па-беларуску, можаце ўключыць гэты падкаст – голас Крысціны Дробыш дапамагае разумець і вывучаць родную мову.
Аляксандр (42), Мінск: «Медыцына стала ператварацца ў сферу абслугоўвання насельніцтва без права на пачуццё ўласнай годнасці»
Аляксандр (42)
– Праз год пасля заканчэння медкаледжа, у сакавіку 2006 года, па рэкамендацыі аднаго з аднакурснікаў я ўладкаваўся медбратам у прыёмны спакой траўматалогіі. Паколькі ў медыцыну ішоў свядома (пасля БНТУ), вочы ў мяне гарэлі. Хацелася паспрабаваць усё: браў любую працу на ўсіх магчымых пастах і ва ўсіх яе праявах, браў дзяжурстваў столькі, колькі давалі.
Але з часам медыцына стала ператварацца ў сферу абслугоўвання насельніцтва без права на чаявыя і пачуццё ўласнай годнасці. Як і большасць медыкаў, пачаў браць сумяшчальніцтва: начны траўматалагічны амбулаторый, масаж у салонах прыгажосці, спартыўныя зборныя – стандартны набор падпрацовак медыка.
Час ішоў, а сродкаў да існавання больш не станавілася. Сярэдняя колькасць гадзін працы за месяц пераваліла за 300. Здароўе пачало нагадваць аб тым, што яно мае ўласцівасць заканчвацца.
Адпраўным пунктам у гісторыі са звальненнем стаў скандал у 2017 годзе з антырабічнай прафілактыкай (гэта прафілактыка шаленства) з адсутнасцю імунаглабуліну. Я тады якраз працаваў на прывівачнай пасадзе. На той момант імунаглабулін летам мог заканчвацца з-за вялікага попыту. Раззлаваны адмовай у імунізацыі дзіцяці бацька, не асабліва разбіраючыся ў сітуацыі, патэлефанаваў у адзін са СМІ, які «схапіўся» за такую навіну. Пайшлі праверкі, пошук таго, хто возьме віну на сябе. Мяне спрабавалі абвінаваціць у несвоечасовай замове імунаглабуліну. Але замова была зроблена своечасова, а дазіроўка разлічана дакладна. Калі зразумелі, што прадмету да абвінавачванняў няма, узяліся за скаргі.
Пасля 2-3 месяцаў напружанага супрацьстаяння з санстанцыяй і адміністрацыяй бальніцы, перапісак у стылі «загад – скарга – абгрунтаванне – эскалацыя» прыйшлі да кампрамісу. Мне трэба было падрыхтаваць супрацоўніка, які паступіў па размеркаванні, і пакінуць пасаду. Сам я вярнуўся на сутачныя дзяжурствы, а праз месяц мне ўручылі паведамленне, што кантракт працягвацца не будзе.
Наконт звальнення былі розныя эмоцыі: думаў, што не справіўся з супрацьстаяннем з санэпідстанцыяй, што падвёў калектыў. А потым калектыў даў аб сабе знаць: для шматлікіх (але не для ўсіх!) не важна сутнасць праблемы, а важна, што ў чалавека з’явілася праца з-за некага (з-за гэтай гісторыі за аддзяленне «ўзялася» адміністрацыя). У выніку на працу я хадзіў проста адбыць гадзіны.
Але страху застацца ні з чым у мяне не было. Да таго моманту я адмовіўся ад медыцынскіх падпрацовак і ўжо каля трох гадоў займаўся кіраваннем нерухомасцю – браў невялікія аб’екты. Ды і з досведам у медыцыне, атрыманымі дадатковымі спецыялізацыямі можна было без праблем уладкавацца ў прыватныя клінікі. Плюс запал да вучобы і жаданне спрабаваць нешта новае яшчэ не паспелі згаснуць.
Проста не заставалася ўнутранага рэсурсу планаваць на доўгі тэрмін, рабіць крок у бок і глядзець на тое, што адбываецца, з іншага ракурсу. Тут, хутчэй, пытанне ў адмове ад справы, якую лічыў сваім пакліканнем.
У першую чаргу пасля звальнення пачаў аднаўляцца сон, сыходзіць сіндром хранічнай стомленасці. Дыхаць сапраўды стала лягчэй. З’явіўся рэжым працы і адпачынку, уласны рытм жыцця. Абнавілася кола зносін, з’явіліся новыя інтарэсы, скончылася «гонка» і дыяфільм «Бальніца. Дзяжурства». Матэрыяльнае становішча стала вызначана паляпшацца: сумна, калі за любоў да прафесіі прыходзілася «плаціць».
Раней здавалася, што жыццё праходзіць міма: можна было злавіць сябе на тым, што з таго моманту, як ты паспеў сябе запомніць (выходзіў у соцыум), змянілася ўсё – ад моды і музыкі да лексікі і ладу жыцця.
Цяпер я працую ў IT на пасадзе менеджара праектаў: думаю, знайшоў нешта новае і надоўга. Калі сферу нерухомасці пачало патроху штарміць, трэба было шукаць мацнейшы човен і з магчымасцю плыць даўжэй і далей. І мой погляд упаў на IT: у скарбонцы быў пройдзены афлайн-курс па бізнес-аналізе (можна назваць яго ўвядзеннем у маю спецыяльнасць), плюс я старанна рыхтаваўся да сумоўяў, зыходзячы з патрабаванняў да кандыдата і профілю кампаніі. Мне пашанцавала: я даволі хутка ўладкаваўся на працу – усяму віною выпадак.
Пасля ўсяго хачу сказаць «дзякуй, дарагая адміністрацыя» за тое, што дапамаглі выйсці з сузалежных адносінаў. Шкадаваць можна толькі пра тое, што справу, якая рэзаніравала са мной, прыйшлося пакінуць. Ды і развівацца ў сястрынскай справе ў нас асабліва няма куды, а пачынаць за мяжой з нуля ў той жа сферы не варыянт.
Марыя (33), Мінск: «Было вельмі страшна: я пасля дэкрэта, з маленькім дзіцем, мне незразумела прычына майго звальнення»
Марыя (33)
– Гэта кампанія была прадстаўніцтвам замежнага вытворцы аўтазапчастак. Я пачала працаваць там у 2013 годзе, і мне ўсё вельмі падабалася: былі частыя цікавыя камандзіроўкі, шмат класных задач, прыемнае кіраўніцтва. З цяжкасцей – ненармаваны працоўны дзень, камандзіровак часам было занадта шмат.
А ў канцы 2015-га я сышла ў дэкрэт, і за гэты час у кампаніі змянілася кіраўніцтва: стары дырэктар сышоў, а мой былы начальнік заняў ягонае месца. Я дамаўлялася з ім пра вяртанне на працу на працягу некалькіх месяцаў: абгаварылі мае новыя абавязкі і аклад, абгаварылі графік працы, пакуль дзіцяці не споўніцца год. Усё вырашалі пісьмова, па ўсіх пунктах у нас была згода.
Але ў першы мой працоўны дзень намеснік дырэктара з самай раніцы выклікаў мяне ў перагаворку і сказаў, што дырэктар перадумаў і вырашыў папрасіць мяне сысці. Ён баяўся, што я засталася лаяльнай папярэдняму кіраўніцтву і мы з ім не спрацуемся.
Справа вось у чым: як я сказала, ранейшы дырэктар кампаніі, які наймаў мяне і якому я давала справаздачу па шматлікіх пытаннях наўпрост, сышоў – і яго месца заняў мой непасрэдны начальнік. З ім яшчэ да дэкрэта былі працоўныя канфлікты, на мой погляд не вельмі значныя. Але зараз, азіраючыся назад, мяркую, што я публічна ставіла пад сумневы яго рашэнні. Пры гэтым калі ў абмеркаванні праблемы прысутнічаў былы дырэктар, то я прымала яго прапановы безумоўна: ён карыстаўся павагай, пры ім кампанія хутка і якасна расла.
Гэта значыць, для мяне прычына звальнення хутчэй асабістая. Але сітуацыя і так была дастаткова зневажальная (усё адбывалася амаль на вачах ва ўсяго офіса), таму я не стала дапытвацца. Трэба аддаць ім належнае, мне ў той жа дзень пералічылі паўгадавы аклад, але слёз я тады праліла многа.
Было вельмі страшна: я пасля дэкрэта, з маленькім дзіцем, мне незразумела прычына, па якой мяне звольнілі. Што я буду казаць на сумоўях? Плюс мне здавалася, што за амаль год дэкрэта я страціла свае прафесійныя навыкі і давядзецца пачынаць усё спачатку.
Мне выплацілі дастаткова вялікую суму грошай, таму я вырашыла не спяшацца з пошукам новай працы і правесці яшчэ нейкі час дома з малым. Супакоілася, прывяла ў парадак сябе і свой эмацыйны стан і праз некалькі месяцаў стала шукаць новую працу.
Да майго здзіўлення, прапановы адразу ж сталі актыўна паступаць – і ў мяне нават быў нядрэнны выбар. Я спынілася на працы бліжэй да дома і з добрай пасадай, але ніжэйшым акладам. Ужо пасля некалькіх месяцаў мне павысілі аклад, далі новыя абавязкі, а яшчэ праз год мяне пераманілі ў іншую кампанію на яшчэ больш цікавыя задачы. Цяпер я, на жаль, не маю зносін з былымі калегамі з той працы, хоць у нас былі цёплыя адносіны. Але, з іншага боку, я вельмі ўдзячная той нагодзе, бо яна вывела мяне з зоны камфорту, прымусіла па-іншаму ацаніць сябе і свае навыкі: я стала больш упэўненай у сабе і выдатна рухалася далей. Зачыніліся адны дзверы – адчынілася мноства іншых. Але тую працу ўспамінаю з задавальненнем: мне ўдалося шмат павандраваць і паглядзець краіны, у якіх я бы, напэўна, і не пабывала б ніколі.
Перадрук матэрыялаў CityDog.io магчымы толькі з пісьмовага дазволу рэдакцыі. Падрабязнасці тут.
Фота: архив героини, unsplash.com.
